AstroGirl, Dzienniki Superbohaterki 22 czerwca 2012

Superbohaterskie czyny nie są ostatnio zbyt liczne. Nie wiem, czy można zaliczyć do tego przegonięcie paru delikwentów z monopolowego 4 minuty po oficjalnym zamknięciu, pozbieranie i zawieszenia z powrotem rozsypanego prania pewnej pani (choć zawieszone było na wysokości czwartego piętra, a to już brzmi popisowo), drugie odwiedziny u państwa Starszych i udobruchanie dla nich chomika i poplewienie paru grządek.
Nie, zdecydowanie nie. Zastanawia mnie, co w tej chwili robi poznański Roborobot Automatycznie Robotyczny. A także to, jak zmienia się z walecznego SuperRobota z powrotem do postaci, która mieści się za ladą sklepową, bo tego mi akurat nie powiedział.
Widocznie superdziewczyny na to nie lecą.

A propos latania - może i mogłam go odwiedzić i zapytać wprost i osobiście, ale zważywszy na to, że ostatnio Myth robi wszystko z udawaniem Tytonia i walką z wiatra... znaczy: z chmurami włącznie, to uznałam, że chyba nie jestem ostatnio aż taka potrzebna i pomyślałam, że włączę sobie pierwszy z listy filmów, które ostatnio jeszcze udało mi się ściągnąć. Zwłaszcza, że znowu bolała mnie głowa.

Kto widział film Withnail i ja? Dobra, dobra, starczy, uciszcie te świerszcze, słyszę. Zacznijmy od tego, że moja mama, która (zdecydowanie) nie jest superbohaterką, powiedziałaby, że to smęty i zaczęłaby po pięciu minutach marudzić, co każdy, kto zna gusta mojej mamy wpatrzonej raczej w nowoczesne obrazy pokroju Ciacho, zinterpretuje jako dobry znak. Nie no, nie powiem, że jest to typowy ciężki film "na myślenie", jednak widać od razu, że ci, którzy cenią wyżej oczywistości niż schowane znaczenia, będą oczekiwali czegoś więcej. Ja jednak jestem z tych, którzy nie należą do tamtych i mnie się podobało ;)
Podobała mi się oczywiście para głównych bohaterów ( ), ich rozmemłany (niekiedy nawet niebezpiecznie rozmemłany) styl życia, podejście do świata i metody na znoszenie siebie nawzajem. Oraz ma się rozumieć obsesyjnopłochliwe komentarze nt. tego wszystkiego ze strony mniej tytułowego z pary bohaterów o imieniu (nazwisku?) Marwood. No właśnie, Marwood. Do ostatniej chwili nie wiedziałam (nie interesowałam się XD), którego z nich zagra Paul McGann. A chciałam, żeby właśnie NIE zagrał postaci, wokół której nazwiska kręci się już sam tytuł, tylko tego drugiego, to tytułowe ja, bo to byłaby cicha obietnica do roli obserwatora i narratorowania przy każdej okazji, kiedy nikt się nie odzywa. No i udało się, zadowolona jestem :D Paul zarówno jako narrator, jak i sama postać miał okazję zaprezentować pełną gamę barw swojego mięciutkiego głosu, który podobał mi się tym bardziej, że był to rok '87, czyli do óroczego 1996 roku i Doctor Who TV Movie było pod wieloma względami bliżej niż dzisiaj, nie tylko czasowo.

Pomówmy teraz o pewnej kontrowersyjnej nieco kwestii - czy to jest komedia? Cóż, może nie jest to typowy reprezentant tej kategorii, którego postawilibyśmy obok Killera, czy nawet Notting Hill albo Rejsu, zwłaszcza na dzisiejsze standardy miano to nie pasuje, ale... dla mnie tak, zdecydowanie była to komedia. Może łatwiej byłoby to ogarnąć pod określeniem komediodramat, bo ze względu na "środowisko" i warunki finansowe właśnie nastrój dramatyczny się tu stwarza, jednak... nie jest to nastrój przygniatający. To jest różnica, kiedy odchodzę od ekranu zamyślona, a kiedy odchodzę od ekranu uhahana i z głupim uśmiechem na twarzy na myśl o butach z foliowych reklamówek, zupie... tfu, kawie "jedzonej" łyżką i straszeniu byka. Co prawda z moimi komediowymi zapędami trzeba ostrożnie (ba! ja nawet Zbrodnię i karę uważam za komediodramat), jednak jeśli sceny kierowania samochodem na zasadzie Ja trzymam kierownicę, ale ty patrz na drogę, bo tylko u ciebie działa wycieraczka na szybie, polowania na szczura w kuchni* i wciskania kurczaka do czajnika (jak dla mnie majstersztyk porównywalny z chaplinowskimi tańczącymi bułeczkami nadzianymi na widelce, pomimo że kura ostatecznie nie weszła), to nie są motywy komediowe, to ja nie wiem, co nimi jest :)

Z najpoważniejszych i najbardziej przenikliwych rzeczy zapamiętam sobie ostatni wątek, kiedy Marwood niespodziewanie dostał angaż w filmie (bo oni obaj byli aktorami - zapomniałam powiedzieć). Nagle porzuca wiecznie półprzytomne oderwane od rzeczywistości życie pijackostudenckie, z miejsca poważnieje, ścina włosy (Paul McGann ścina włosy! ), przywdziewa garnitur i wyjeżdża nawet się nie pakując. Razem z porzuconymi przedmiotami i dawnym światem pozostaje przyjaciel Withnail, któremu teraz pozostaje się tylko pożegnać i który wie, że nie da się zatrzymać nieuchronnego. Ciekawe jest to, że niby to zapomniany przez wszystkich aktor otrzymał nagle główną rolę. Bo na, jak to mawiają krytycy, scenie życia nie ma ról drugoplanowych. Wszyscy gramy w swoim życiu rolę najgłówniejszą. W pewnym momencie, gdy się ta gra zaczyna na poważnie, gdy dostajemy pierwszą pracę, żenimy się albo rodzi nam się dziecko nagle (baaardzo nagle) dorastamy i... coś się zaczyna zmieniać.
No a jak jeszcze przypomnieć o ciągle przewijającym się motywie odpływających w przeszłość lat '60-tych, to tylko głową pokiwać.


Mama skombinowała mi jakieś dziwne żółte spodnie. Skomentowałam to tak:

No, nawet fajne, ładne. Jeszcze brakuje mi do nich takiego kolorowego płaszcza...

____________________
*A jak Dirk Gently boi się otworzyć swoją lodówkę, to się ludzie dziwią.