Sektencja, Dziennik Superdetektywa 7 lipca 2012

 Dokończenie z 5 VII 2012

   Znów szum za mną. Trzeci. Pięknie. Kolejne szumy. Coraz więcej kolesi, nie wiadomo skąd, nawet pojawiali się w czasie jednego mrugnięcia okiem. Było ich coraz więcej, robiło się coraz mroczniej i coraz straszniej, kiedy nagle...

   Kiedy nagle w najbliższej okolicy pojawił się ktoś jeszcze. Ktoś, kto nie był ani moją kopią, ani kolejną kopią tego gościa w czerni. Było to Wiewiór. [Pojawił się tutaj.] Ostatnia osoba [względnie zwierzak lub też ssak.] której bym się tutaj spodziewała! Już się go chciałam pytać, co tutaj robi, kiedy coś zaczęło się zmieniać. Liczba kolesi w czerni zaczęła gwałtownie maleć! Jakby rozpływali się, lecąc w powietrzu w stronę jednego z nich, wcale nie tego, który pojawił się pierwszy. Mimo swojego przerażenia, mogłam stwierdzić, że co jak co, ale wygląda to pięknie. W końcu został tylko jeden. Siedział wysoko na jednym z drzew, bodajże był to klon.
   Patrzyłam się to na gościa w czerni, to na Wiewióra i kompletnie nie wiedziałam co się dzieje. Nagle dało się słyszeć, coś jakby rozwalanie metalu, nie wiem... rozrywanie?!
- Co jest grane?! - Krzyknęłam.
- Śmiesz twierdzić, że nie wiesz?! - Usłyszałam dziwny, zdeformowany głos. Jakby mówił przez coś. - T-ty... Jak możesz?! - Ryknął i... uciekł. Najnormalniej w świecie przeskoczył na inne drzewo oddalone o jakieś 20 metrów [Że też znalazł lukę w tej gęstwinie!], zeskoczył z niego i pobiegł w siną dal.
   Osłupiałam. Takiego czegoś się nie spodziewałam. Postanowiłam teraz nie zaprzątać sobie tym głowy, lecz porozmawiać z Wiewiórem.
- Co ty tutaj robisz?
- Ja? - Dziwne pytanie, zważywszy, że teraz jesteśmy tu teraz we dwoje. - Ratuję cię z opresji!
- Ale skąd ty... Ah. No tak. Rani.
- Oczywiście. Wtedy, gdy ty byłaś na randeczce z naszym przyjacielem, ja przynajmniej nie próżnowałam! - Rani pojawiła się nie wiadomo skąd.
- Rani! Co ty tu robisz? I... Dlaczego pojawiacie się tak późno? Już myślałam, ze trzeba mnie będzie zeskrobywać z drzew!
- Stwierdziłam że, jeśli pójdę za tobą, narobię hałasu. A Wiewiór dostałby się tam niepostrzeżenie i udałoby się nam przygwoździć gościa! A ty masz jeszcze jakieś wąty? [Dla niezorientowanych - mieć wąty znaczy tyle co mieć jakieś problemy.]
- Ależ nie, oczywiście, dziękuję wam. Tylko...
- Tylko co? - Spytał Wiewiór.
- Tylko co znaczyły jego słowa? "Śmiesz twierdzić, że nie wiesz?" O co mogło chodzić?
- Wygląda na to, moja kochana, że zarobiłaś sobie wroga, którego nie da się tak łatwo poskromić - stwierdziła Rani.
   I tak oto wróciliśmy do domu, znów odnosząc porażkę. Znaczy się: ja znów odniosłam porażkę w sprawach detektywistycznych, oni po raz pierwszy byli ze mną na jakiejś akcji [Gdy poznałam Wiewióra NIE BYŁ ze mną na akcji, oj nie. To on był śledzony. xD]. Zasiedliśmy u mnie w sadzie. No, Rani usiadła w większej części ogrodu, co wykorzystały kury, które zaczęły się po niej wspinać. Siedzieliśmy i jedliśmy jabłka. Ja jednak szybko się pożegnałam i poszłam do mojego ukrytego pokoju, żeby w spokoju pozastanawiać się nad tym, co zaszło. Kiedy mogłam go wkurzyć, skoro widziałam go zaledwie dwa razy w życiu. Zabrałam się za studiowanie książek, starych pamiętników, akt czy plików. Wszędzie mogły być jakieś wzmianki o nim. Zawsze, kiedy wydaje mi się, że jestem blisko rozwiązania zagadki, umyka mi!
   Eh, życzcie mi powodzenia w tej sprawie, bo wydaje mi się, że nie będzie taka prosta do rozwiązania, jak mi się na początku wydawało.

Do napisania!