AstroGirl, Dzienniki Superbohaterki 12 czerwca 2012

Piątek, sobota, niedziela, połowa poniedziałku. I do tego poniedziałek wieczorem i później, bo stylistycznie nie mogłam ogarnąć tematu i piszę dopiero teraz.
Czas wrócić do rzeczywistości.
Pewnie jesteście pewni, że oto pochłonięta zostałam już na dobre przez funkcje WCFowe, kontrolki WindowsPhonowe i wywołania bazodanowe. Niii-e. A bardzo bym chciała. Niestety, że tak powiem, nie wyszło.

Ostatnim, co zrobiłam w środę przed niepracującym czwartkiem, było stwierdzenie, że WCF na telefonicznym Windowsie a WCF na zwykłym Frameworku to niezupełnie to samo, stąd wzięła się nieobca już niektórym refleksja:


tumblr

Dominik zdawał się być tą nowością zdziwiony nie mniej niż ja i bez paniki przyjęłam rozkaz o niezwłocznym przeszukaniu światowej sieci informacji w poszukiwaniu rozwiązania na dręczące nas problemy.

Tymczasem w piątek rano... Heh, w piątek rano - wciąż nie znaleźli dla mnie stanowiska, więc popołudniami siadywałam przy jednym cudzym, tymczasem w ten piątek większość miała wolne i wyjątkowo mogłam przyjść rano. Rano Dominik zawołał mnie do siebie i obwieścił, że niestety, ale MicroSoft miał za dużo chętnych i część odesłał z kwitkiem na podstawie CV.
- No ale mogę się zająć PHP - mówię zdziwiona i niczego jeszcze niekojarząca. - O CSS też ostatnio pytałeś i mówiłam, że bardzo lubię.
- Serwisy sklepów to działka chłopaków i oni nie chcą, żeby ktoś inny im mieszał.
Oczywiście chłopaków akurat nie było, bo piątek.
- Ale mówiłeś...
- Ale ich nie zapytałem, a teraz mają o to pretensje - odpowiedział jakby zniecierpliwiony.
- Aha...
Dalej się okazało, że generalnie inwestycja we mnie (a zwłaszcza w nowy komputer) przy braku wsparcia finansowego MS jest mu nie na rękę, bo koniunktura rynkowa pla pla pla brak doświadczenia po studiach pla pla pla pla i w ogóle najlepiej żebym sobie już pojechała do domu.

No i tak sobie dochodzę do siebie przez te parę dni nie mając ochoty na nic.
Wczoraj już zaczynałam ochotę mieć i przestawałam wzdychać na samą myśl, więc uznałam to za sygnał, że już chyba można zacząć coś robić. Tyle że potem zadzwonił Marek z kondolencjami i znów się rozkleiłam. Do Kasi zadzwoniłam sama jeszcze w sobotę i też nie było łatwo. Widać było, że koleżanka szalenie ucieszyła się z wizji posiadania babskiego towarzystwa (gdzie takie luksusy w firmie informatycznej?). O czym najlepiej świadczył czerwony kwadratowy kubeczek, który mi zakupiła.
Rety

Najbardziej mi przykro właśnie na myśl o Kasi i Marku. I na wspomnienie obrazu tej cudownej emulacji telefonu, którą udało mi się nagle uruchomić niewiele przed tym, jak Dominik przyszedł... Ten WinPhone był taki śliczny, taki czarny i idealny..! Nawet nie zdążyłam pobawić się kontrolkami
Jaki superbohater by dbał o te parę wyrzuconych setek (tyle przynajmniej, że zadziwiony Niessamowity Profesor zwrócił mi to, za co wynajął mi pokój) i o te potencjalne tysiące...
Nie pierwsza kosztowna pomyłka.

Tak więc reszta piątku minęła mi niezbyt miło. Tu łażenie, to nie łażenie (generalnie tak to chyba najtrafniej mogę określić) i niestety nadmiar myślenia, od którego nigdy nie mogę się opędzić. Czy gdyby udało mi się uruchomić jednak tę aplikację jeszcze w środę, to czy sprawy potoczyłyby się inaczej? Tak się głupio składało, że w firmie szukałam kilka godzin, a już u siebie - w zasadzie ledwo uruchomiłam przeglądarkę i już były gotowe przykłady. A gdybym wcześniej zaczęła myśleć o podpisaniu umowy? Niestety, z moją chorobliwą ufnością jest tak, że najpierw nie myślałam, potem planowałam powiedzieć, a jak już Dominik wspomniał, że podpiszemy, to już mi do szcześcia wystarczyło. Ktoś wie, gdzie to się leczy? Na co krzywo Dominik reagował? Czy szczerze był taki miły w środę, czy..?

I jeszcze trzeba było wszystkich poobdzwaniać. Tata kazał się nie martwić i wracać na czereśnie.
Potem jeszcze dodał łagodnie, że oczekiwał na taki telefon, bo przecież jak można ufać internetowym znajomościom? No więc niestety - Dominik potwierdziwszy jego lękliwą teorę sprawił, że WSZYSCY tutaj jesteście podejrzani. Lepiej więc nie proponujcie mi pracy. Albo podawajcie się za stryjecznego wujka brata siostry od strony kuzyna dziadka matki.

A jak potem wróciłam (do pokoju, nie do siebie), to gapiłam się w Internecie na co popadło nie robiąc nic innego i tak mi zostało do teraz.
I bardzo chciałam, żeby rozbolała mnie głowa.

Wiecie, może i jestem kompletnym tępakiem, jakąś standardową blondynką, co się do niczego kompletnie nie nadaje, że wszystko zrobi w zły sposób, za wolno, za rozwlekle i do poprawek, ale ludzie - dajcie mi się wreszcie o tym przekonać! Żebym wreszcie mogła spokojnie powiedzieć, że jestem taka, taka i taka, a do tego nie jestem taka, taka, ani taka, a nie tylko ciągle zgadywać, że tak jest!
Jak w takich warunkach CV pisać?
Widocznie ja się nadaję tylko do wolontariatu, bo nikt mi się do płatnej pracy zbliżyć nie da nawet za darmo :/

Saruś napisała, capitano Senseschi napisał, Vampircia żąda komentarzy, czas na kolejny odcinek TDU się zbliża... Czas wrócić do rzeczywistości.

I jeszcze jedno - nie wiem jak u Was z czereśniami, ale u mnie jeszcze nigdy nie było takich niedobrych. Kompletnie bez smaku.



Owszem, piosenka poza generalnym piątkowym nastrojem, zaczęłam mi się nucić z powodu tytułu filmu. W końcu dałam sobie jeszcze 24 godziny na ściąganie, 0,5MB/sek to nie przelewki.