AstroGirl, Dzienniki Superbohaterki 14 sierpnia 2013

No, już dwa tygodnie minęły od mojego wielce oczekiwanego i opiewanego gdzie popadnie (choć akurat nie tutaj, znowu, oops ) Doctor Who Kraków Meetingu III (który jakoś tak za każdym razem inaczej się nazywa, choć przecież zawsze jest tym samym). Pasowałoby coś powiedzieć. No cieszę się, przede wszystkim się cieszę, że wreszcie zobaczyłam na własne oczy/porozmawiałam/pochodziłam/potegowałam różne inne fajne rzeczy z osobami, z którymi zawsze chciałam to zrobić. Co prawda było nas za mało, komputery były za mocno niedziałające, organizatorzy za mało dopasowani do czegokolwiek, no ale ONI byli! I był...
Doctor Wasyl !

Doctor Wasyl wygrał! No, no, no trzeba było tam być po prostu, co to się działo X) Mam nadzieję, że odzwierciedliłam sytuację wystarczająco, bo jak swego czasu zapowiedziałam wyniośle w podpisie na forum DW (cyt. <idzie mu pisać fanfika>), napisałam o nim miniaturkę i lada chwila zacznę terroryzować koleżankę, co by oceniła, czy to się nadaje do czegoś więcej niż do wklejania na pastebin.com.
EDIT: Pastebin już dawno wygaśnięte, fanfik dawno opublikowany, więc... http://drwhoforum.pl/index.php?topic=895.0


Tyle jeśli chodzi o niedawne wycieczki. Co do rzeczy bardziej aktualnych, to wczoraj poniosło mnie i pierwszy raz od... dość długiego już czasu (niestety), wybrałam się na dwór po dwudziestej drugiej poobserwować gwiazdy. A co :) Zaczęło się od tego, że spojrzałam w niebo i tym, co tak znalazłam, nie były chmury, a te świecące żółciutkie punkciki właśnie - co przy obecnej pogodzie męczącej Szczecinian* było dość zaskakującym przeżyciem. Drugim czynnikiem, będącym w praktyce jednakże tylko potwierdzeniem, że warto, był fakt, że chyba teraz są jakieś planetoidy. A no, były:



Przypadkowo wstrzeliłam się praktycznie w maksimum roju Perseidów! A celowo nigdy nie mogłam ich utrafić. Co prawda wiedziałam, że nie będzie jak w tych filmach, że się leży i patrzy na istną fontannę świateł, ale przy moich skromnych wymaganiach, nawet te dwie, trzy sztuki były satysfakcjonujące.


stąd
Ta. Już. Cztery razy.

Kiedy już się przyszykowałam zabierając ze sobą ukochany Wielki Atlas Kosmosu (wielki dosłownie, w przenośni i podczas przenoszenia) z zakładką na stronie Lato na półkuli północnej; Kierunek północny, lampkę (nazywam toto długopisem fotonowym, tak, dwie osoby skojarzą o co kaman) i kurtkę. Tu warto dodać, że dotąd jako superbohaterka czułam się odporna na zimno, no ale teraz notorycznie zaczęła mi się przypominać rada, że do obserwacji gwiazd wystarczy nam mapa nieba oraz ciepła kurtka właśnie. No, a właściwie ilustracja do tej rady, wyjątkowo pamiętna, ponieważ zawierająca stojącego pod gołym niebem gołodupca w kurtce, który tę radę przyjął niezgodnie z zamierzeniem autora.
Tak więc tu uzupełnię - wzięłam nie tylko kurtkę.

Kiedy wyjrzałam za okno około dwudziestej trzeciej, niebo było jeszcze bardziej zachwycające, całkiem jakby je ktoś gęsto posypał białym żwirkiem! No dobra, może to nie najlepsze porównanie, bacząc na to, z tym się może niektórym kojarzy żwirek i z czym się zatem mogła skojarzyć ta jasna smuga od horyzontu do horyzontu [Droga Mleczna, przyp. the Doctor]. Mnie się w każdym razie nie kojarzyła i mnie zatkało.

Po godzinie pamiętałam już na nowo, gdzie i jak wygląda Kasjopeja (zdjęcie z Wikipedii - jest the best), Orzeł, Smok (czyli tamto długie pomiędzy oboma wozami, których oczywiście nie musiałam sobie przypominać) i Lutnia z niepokonaną Wegą. Do tego znalazł się także Łabądź i Wolarz z sympatycznym Arkturem. Delfina nie musiałam sobie przypominać - ten jakimś magicznym trafem, od kiedy go poznałam, sam wpada mi w oko i zawsze od razu wiem, że to on.
Coś mi się jakoś żaden zodiakalny gwiazdozbiór nie napatoczył - albo jestem gapa, albo nie ta pora nocy - ale w tych i tak doceniam tylko Aldebarana w gwiazdozbiorze Byka.


stąd
Tak, to ten czerwony. Epicki, co nie?

Za to były Perseidy i to sporo! Właściwie rekord, bo aż osiem! Właściwie to może nawet dziewięć, ale jakoś tak mi to wtedy mignęło jedno zaraz za drugim, że dla spokoju powiedziałabym raczej, że osiem i pół, ale... wiecie jak w ostatnim czasie reaguję na tę liczbę i sugestię, że coś między numery 8 i 9 da się jeszcze wcisnąć

No i wszystko było fajnie - noc ciepła, trawa mięciutka... Nagle strzeliło mi do głowy zrobić inną rzecz, której dawno nie robiłam, mianowicie... zdrzemnąć się na dworze. Robiłam to raz, wypadło całkiem nieźle i nie, nie w namiocie, tylko tak na sianie - cóż, nie każdy dysponuje, więc trzeba korzystać ;) Tyle że tym razem skorzystałam tak nieporadnie, że znów odbiła mi się moja nieodporność na zimno i tęsknota za kocem (tak, kiedyś mi towarzyszył...) i w końcu podjęłam decyzję o powrocie. Ale za nim podjęłam ją ostatecznie odwiedziła mnie... Kocia Dama. Wtedy dopiero zwróciłam uwagę, że pomiałkiwała teraz regularnie co jakiś czas, zapewne z pretensją, czemu jeszcze nie ma mnie w pokoju, aby mogła tam z moją pomocą łaskawie wejść. Ale że tak przyjdzie na to siano, położy się obok mnie... no, ściślej na mnie, i zacznie mruczeć... To było bardzo miłe z jej strony.
Kiedy się w końcu rozmyśliłam bardziej praktycznie (czego mi nowe towarzystwo nie ułatwiło) i grzecznie zepchnęłam Różaną Pannę z pleców (już słyszę jej foch: Żadnego pożytku z tych superbohaterów, tacy niezdecydowani, że nawet położyć się na nich nie można), chwilę jeszcze myła futro tam gdzie była, a potem, po jakimś kwadransie, ruszyła za mną. I co na to wszyscy ci antypaci kotów, którzy twierdzą, że kot nie przywiązuje się do człowieka? A, przepraszam bardzo, w takim razie do czego?
Ja osobiście nigdy nie czułam (w sensie kierowania do mnie, nie ode mnie) niczego bardziej gorącego, wiernego i bezinteresownego niż kocia miłość.



Bo Różanej Kocie wciąż należą się długie sesje zdjęciowe.


Były Moto Myszy z Marsa, teraz czas na Moto Kotę z Ziemi.

Przez to nocne przedsięwzięcie znowu mnie nosi i marzy mi się założenie serwisu z nowościami obserwacyjnymi - że zaćmienia, że deszcz meteorytów, że planety... Ta, już widzę regularność takiego serwisu.
Odreagowałam to częściowo zatumblrowując się do Crazy Nauki (z braku laku, bo skoro nie było nic bezpośrednio kosmicznego...). O, i jeszcze pozostając w temacie, znalazłam w starym Metrze to:



Fiztaszki. Ciekawe, warto wejść.


Do ostatnich dni, ogólnie.




P.S. Ciekawostka z ostatniej chwili, też znaleziona przypadkiem: Rozmowa z zawodowym spamerem, czyli: Kiedyś to się spamowało.

____________________
*Tak, nie wiedzieć czemu Szczecin teraz odciął się hipstersko od reszty polskiego świata i zamiast dusić się w upałach, na które skargi ciągle słyszę, to funduje nam ulewę raz dziennie.