AstroGirl, Dzienniki Superbohaterki 3 września 2013, czyli dzień przed...

[Uwaga! Uwaga! Za przeproszeniem "wpis" tworzony w większości o 0:53, uprasza się nie oczekiwać zbyt wiele]
[I w ogóle "wpis" będzie monotematyczny – o czym też Uwaga.]

Niektórzy już wiedzą:


tumblr

No, czyli to będzie jutro.

Wiecie, nie wiem, dlaczego, ale gapię się na ten obrazek z napisem Pet Shop Boys 4. września w ERGO ARENIE, czy nawet tylko myślę i coraz bardziej do mnie dochodzi, że mój stan daleki jest od fanowskiej euforii czy chociaż logicznej radości. Cechuje się natomiast nadspodziewanie dużym stężeniem NCC (Nie wiem Czego Chcę). Innymi słowy bardziej nieswojo. Czemu? A bo to ja wiem? Ale cechuje się nim od samego początku, od pierwszej chwili, kiedy superbohaterski kolega SuperInformatyk obwieścił mi radosną nowinę o ich przybyciu, czyli już ponad dwóch miesięcy.
No dobra, trochę wiem. W końcu jestem ich fanką, a oni są zespołem muzycznym mojego życia!Chciałoby się więc, żeby oni tam byli, żebym ja ich widziała, żeby wszyscy tańczyli, żeby wciągnęli kogoś na scenę (dobra - niekoniecznie mnie, serio!). Żeby przed koncertem chodzili gdzieś tam, gdzie można by ich było spotkać, a po koncercie żebym mogła fangirlować ich razem z innymi fankami czekając w kolejce na autografy, kiedy już stanę z nimi twarzą w twarz... No żeby było tak po fanfikowemu, po fantastycznemu, żeby wszystko było intensywniej, interaktywniej, żeby COŚ się wydarzyło. No, a każdy wie, jaki jest stan faktyczny. To najwyraźniej ta świadomość musiała (musi) mnie dobijać już na falstarcie, bo przecież dlaczegóż bym się miała dołować tym, na czego brak narzekałam mniej więcej od połowy dekady? Wciąż czuję to, w jaki sposób mówiłam o tym koleżance - być tam, na zasięg tych kilkudziesięciu metrów, na zasięg wzroku - i wyciągałam rękę, jakby chcąc już teraz ich dotknąć. To drżenie głosu, to uniesienie, ta radość ze wzruszenia - u mnie? U dziewczyny, która wybrała sobie ksywkę w nawiązaniu do astronomii, a która nawet nie potrafi zapamiętać, kiedy latają Leonidy? U Whovianki, która machnęła już ręką na odcinek rocznicowy? Powiem szczerze - ja nawet nie sądziłam, że tak umiem.


Inne, adekwatniejsze zdjęcie :3 (I pal licho, że teraz wyglądają inaczej.)

Tyle że to będzie tylko koncert, w dodatku całkiem duży. Nie jakiś meeting czy randka, głupia kobieto. W końcu byłam już na paru koncertach (nigdy nie "swoich" - to towarzyszyło się koledze na majowych Dniach Gryfina, gdzie co rusz ktoś przyjeżdża; to mamie, której wszyscy idole ciurkiem rok po roku zjeżdżali się do Teatru Letniego, wreszcie towarzysko tu czy tam) i wiem, jak to wyglądało. Nie tak jak w mojej wyobraźni, nie można się po cichu zakraść do odjeżdżającego już auta swoich ulubieńców, nie można wyłapać drogi, którą schodzą ze sceny, przyciągnąć ich uwagi po drodze tam, gdzie nie ma tłumów. No i boli no! Bo dopóki to się nie wydarzy, to można sobie wyobrażać, że jest inaczej. A tu jeszcze do tego zdałam sobie sprawę, że przecież jak ich ostatni występ ściągnął ćwierć miliona ludzi (no pacz, wystarczyło trochę poczytać), to nikt normalny* nie będzie tam osobiście autografów rozdawał, bo się przez tydzień nie wyrobi...


Ja będę siedzieć mniej więcej tam (ubiorę się na zielono dla niepoznaki)

Więc tylko postać, posłuchać, poprzyglądać się scenie (możeby tak wziąć lornetkę..?) - żadnej okazji dania im do zrozumienia, że przy co drugiej ich piosence Wszechświat mi się w oczach zagina, że dawno dawno temu przed natrafieniem na Suburbia radości z muzyki po prostu nie było - i do domu...
Hmm - dziwne uczucie - tak jakby nie ruszały mnie już rzeczy dziejące się tylko poza moją głową. Jak by to ująć... W każdym razie to wydarzenie ma niestety duże predyspozycje na właśnie taki przebieg. Że po prostu zacznie się i skończy, że bardziej zapamiętam kolejki na dworcach.
No naprawdę - chyba za wcześnie wyrosłam z cieszenia się rzeczami na zewnątrz. Marzyło się w dzieciństwie o karuzeli czy tych dmuchanych zamkach, a kiedy się wreszcie dopchało, okazuje się, że to wcale nie jest takie fajne, że nudzi się, zanim się jeszcze czas wyznaczony dla pieniążka skończy. Więc co jest fajne? Rozmawianie z MacGyverem w myślach jest fajne X) Unoszenie się przy dukajowych epitetach jest fajne. Mruczenie Kociej Damy jest fajne i grupowe głupawki są fajne. Faza po rozmontowaniu hardcorowego zadania matematycznego tak samo. No i ten szok, kiedy w The name of the Doctor na ekran Szósty wlazł. No ale po takie rzeczy się przecież nie wyjeżdża i nie wydaje pieniędzy na bilety przecież.


Bilet. Liczyłam na jakieś efektowne focie okazjonalne, że dopłaciłam te parę złotych więcej za papierową pamiątkę, ale widocznie jest to kolejny (za okładkami płyt chociażby) dowód na to, że chłopcy są wyjątkowo niefociolubni...

Nie, suport nie jest przewidziany. Godzina 20:00 oznacza rozpoczęcie show w wykonaniu Pet Shop Boys. Show. Ich show. To jest całkiem inne słowo, niż to show wyświechtane przez telewizję i dziennikarzy. Kiedy oni robią show... Pożyczyłam kiedyś jedną płytę od SuperInformatyka (a właściwie od jego taty - bo on jest fanem Pet Shop Boys!) z czymś od nich, co się mniej więcej nazywało Before i jak Neil Tennant wyszedł na scenę w takim białym garniturze... Na Boga! Nie wiem z którego to było roku i sprawdzać mi się nie chce, ale ten widok mógł mnie zabić. A potem jeszcze, jakby tego było mało, zaczął śpiewać... -.- Przez co ja ostatecznie niewiele więcej z tamtego nagrania pamiętam. On po prostu jest, po prostu śpiewa, gra sobą, żyje tym, co akurat śpiewa, Chris Lowe w tle... Ja wiem, powinnam opowiedzieć o tych wszystkich ich show, które jeszcze trzymały się stylu z Can you forgive her? (ja Wam to lepiej zalinkuję, bo to tylko z tytułu wygląda normalnie: http://www.youtube.com/watch?v=qTZ-w1LHrk0), bo tam byłoby o czym mówić, o tych rekwizytach, przebraniach, czapeczkach i innych rzeczach, albo o jakichś przypadkach, co na scenie śpiewał razem z Lady Gagą na przykład, ale... Mnie się z tym właśnie kojarzy słowo show**...



Tak więc – jutro jadę. Najpierw powalczę z Polską Koleją Postojową, która funduje mi w obie strony multum atrakcji (m.in. dwa pociągi Szczecin – Gdańsk punkt 10:00, z których jeden ma przesiadki, a drugi nie ma...), potem będę łazić po brzegu morza (niezależnie od pogody, ale niech żywi nie tracą nadziei!), a potem będzie godzina 20:00 i...

What have done to reserve this...


P.S. A teraz coś jak bonus. Davida Tennanta znacie, Neila Tennanta już też, ale rysownika Richa Tennanta z DOSa dla opornych, to chyba tylko więcej niż wybrańcy kojarzą:



____________________
*No dobra, Tennant i Lowe zdecydowanie się do normalnych nie zaliczają, ale to swoją drogą.
**Heeeehhehehhhehe: http://synthesizin.tumblr.com/post/60186941204/i-read-a-recent-concert-review-that-said-pet-shop