Myth, Dziennik Superbohatera, 09.09.2012r Niedziela

No dobra, to ze Stasiem i Mirkiem to za ostro przeholowałem - dosłownie, przeholowaliśmy sfinksa pod jakiś blok, tzn planowaliśmy go postawić w Kołobrzegu, ale rozwaliliśmy się na jakimś dachu. przypadkiem też Ekordzeń nam się przepalił i promieniowanie  ekologiczne zekologizowało najbliższe mieszkanie. Zanim systemy Sokoła Milenium przestały działać, przy użyciu komputera pokładowego zlokalizowałem że tylko jedna osoba w pobliżu. Gdy szykowałem się do wskoczenia na balkon by sprawdzić jak się czuje poszkodowana to przypomniałem sobie (po kilku dniach balowania z kosmitami-alkocholikami) że szukam Amelii.

Dzisiaj rano wstałam całkiem inna, niż byłam przez ostatnie dwadzieścia lat. W palcach czułam lekkie drżenie, i wtedy to zrozumiałam, ale wciąż nie mogłam uwierzyć. Nagle usłyszałam wielki hałas, przez okno wraz z całą moją szybą wpadł dziwnie ubrany jegomość. Nie wiem, kto mu dobierał ubranie, ale na pewno nie były od Diora.
- Ty! Wiem kim jesteś!
- Taaa... jasne, nawet ja tego nie wiem - i była to prawda, tego ranka byłam już inną osobą.
- No dobra, nie wiem, ale wiem jedno: pomożesz mi!
Facet zachowywał się naprawdę dziwnie, błądził oczami po ścianach, jakby dostał jakiegoś oczopląsu, nie wiem dlaczego, może nie lubił pastelowych kolorów.
- Jak masz na imię dziwny chłopcze? - zapytałam nieśmiało, co nawet mnie zdziwiło, wszak nigdy nieśmiała nie byłam.
- Mów mi Myth, potrzebuję Twojej pomocy, piękna niewiasto!

 Ewidentnie oszalała, ale spokojnie mam plan ! Tzn. to ten z tych planów w których planem jest wymyślenie planu. Który obecnie jest w planach dotyczących planowania.

Tu mnie zaskoczył, dlatego zapytałam:
- Naprawdę uważasz mnie za piękną?
-Nie - usłyszałam w odpowiedzi - ale mieszkasz najbliżej, a sam sobie nie poradzę w akcji ratunkowej, dobry komplement zawsze działa. - powiedziawszy to, podszedł do garnka w kuchni i zjadł dwie łyżki puree, które przygotowałam dzień wcześniej.
- Jak cię nazywać? Nie mogę współpracować z kimś, na którego nie wiem jak wołać.
Nie zastanawiałam się długo nad odpowiedzią, słowa same wyszły mi z ust:
- Jestem Cnotliwa Rozalinda, obrońca praw kociąt i propagator idei zmiany wszystkich parkingów w pola modyfikowanych genetycznie ziemniaków - Tak teraz byłam nią, cała moja przeszłość znikła, zaczęłam żyć na nowo!

Cnotliwa Rozalinda ... Nieźle się zaczyna, muszę ją zabrać ze sobą ... Ale gdzie ? Następna na mojej liście była księżycowa baza hindusów. A te puree było strasznie zekologicznione . Dobra nie ma czasu do strącenia (czy stracenia ...) trzeba znaleźć Amelię !

- Hmmm... Okej - odpowiedział, w jego głosie nie słyszałam drwiny, choć z podejrzeniem spojrzał na garnek, z którego się chwilę wcześniej posilił - No to idziemy!
Poszłam za nim, cóż, zrozumiał mój genialny pomysł, ziemniaki wszędzie, w miastach, mieścinach i wsiach, w tysiącach odmian, normalne i bataty a wszystkie ze zmienionym DNA, wielkie jak arbuzy, odporne na stonki i inne pasożyty, a po tych polach maleńkie kotki biegające wesoło i łapiące motylki... Tak się rozmarzyłam, że nie zauważyłam, że doszliśmy do małego parku na obrzeżach miasta, park był pusty, baardzo pusty. A mianowicie przed nami była wielka dziura, na 5 metrów szeroka, na 7 metrów długa a głęboka tak... W sumie nigdy się nie dowiedziałam jak głęboka.
- To jest tunel przestrzenny, działa jak teleport, tyle że fajniej, no wiesz, nie ma tej całej niepotrzebnej dematerializacji, lecisz cała, nie martwiąc się o swoje atomy. - stwierdził Myth - to najlepszy środek do transportu międzyplanetarnego, ale myślę, że na księżyc też da się dolecieć. I zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, wrzucił mnie do dziury, a sam wskoczył tuż za mną. Lecieliśmy dosłownie chwilkę i już po chwili poczułam grunt pod nogami, odbiłam się dziwnie wysoko... Księżyc był niesamowity, dosłownie jak na obrazkach w sali do geologii, z tym że tak ze 100 metrów od nas stała tabliczka z napisem: 

„में आपका स्वागत है".

Dobra, ale zaraz zaraz, co tu jest napisane ? "Lejemy wodę z orzechów słonecznego klozetu", neinenieniein to samogłoski inaczej są, już wiem ! To znaczy "Chodnik jest ścieżką do dupy kormorana", ech, po prostu jej powiem coś fajnie brzmiącego żeby nie było że się nie znam ...

- To tutaj, widzisz ten napis? To po hindusku, znaczy: strzeżcie się wrogowie maharadży, wstęp wzbroniony, odejdź jeśli nie chcesz zginąć nędzny śmiertelniku!
- To może sobie pójdziemy? Poza tym ja nie umiem hinduskiego, nie poradzę sobię... - nie wiedziałam co robić, niby miałam ochotę na przygodę, ale śmierć z ręki okrutnych, księżycowych hindusów nie wydawała mi się jakoś szczególnie interesująca.
- Dasz sobie radę, to nie jest trudny język, wiesz, ostatnio oglądałem Batmana po hindusku, wspaniała ekranizacja... A teraz w drogę zakradniemy się przez mur, a potem to już będzie łatwo. Ruszył przed siebie w kierunku wielkich zabudowań znajdujących się za tabliczką, wyciągnął z ręki jakiś dziwny przedmiot, przycisnął guziczek i wszedł, jak gdyby nigdy nic po murze.
- A ja, jak wejdę? - zapytałam trochę zaniepokojona, bo Myth właśnie zaczął schodzić po drugiej stronie
- Idź poszukaj tylnego wyjścia, zobaczymy się w środku - i zniknął za murem.

Dobra, jakoś dostaliśmy się na Księżyc, mam wszystkie nogi i ręce, głowa uszkodzona jak zwykle, no to teraz wystarczy tylko ... O strażnicy !
- Haman Kaman ! Stututu ! Worki z drutu, dzią dziądzią ! Ram pa pa pam Amelia ! Kanananaar ww tra n waj ! - czyli rozprawka o tym dlaczego mają puścić Amelię, opuścić broń (tzn patelnie), a na tą piękną wypowiedź usłyszałem coś co brzmiało :
-zielone bobry lubia budować w różowych szuwarach !
I wtedy sytuacja się pokomplikowała ...
Co będzie dalej ? Czy znajdę Amelie ? Co będzie z Cnotliwą Rozalindą ? To wszystko w kolejnym wpisie ! O ile nie zginę .

Piosenka dnia

Dobranoc