AstroGirl, Dzienniki Superbohaterki po 23 listopada 2013, czyli najwspanialszy dzień w życiu Whovian

<myśli myśli myśli>

Proszę Państwa, mamy 24 listopada. Wielki whoviański zegar wybija właśnie pierwsze godziny po tym, jak pewne nieistotne w skali świata zdarzenie sprzed pięciu dekad odbiło się echem w naszej pamięci. Kiedyś ktoś nie myślał o rocznicach (zwłaszcza po dwutysięcznym!), o fanach, o sławie... O czym w takim razie myślał? Do końca świata będę się zastanawiać, w każdym razie było to coś, co doprowadziło nas tutaj.
Wieeeeem, najlepiej byłoby napisać wczoraj, ale jak miałam to ogarnąć? Aż nie spodziewałam się, że tak to się wszystko pięknie uda. Znaczy: nie chodzi o BBC, co do którego ostatnie wątpliwości zniknęły chyba dawniej niż pół roku temu - dziesiątki zwiastunów (mój ulubiony to ten) i innych filmików, zapowiedzi, wywiadów z aktorami, wreszcie filmy dokumentalne, jakaś rybia akcja, jeden niszczący system miniepizod i sam odcinek. A jaką mieli ramówkę!
Moje obawy wiązały się z moim Internetem, a raczej jego brakiem No bo jak tu uczestniczyć we whoviańskim życiu publicznym, skoro jego lwia część odbywała się od pewnego czasu na pasmożernych Tumblrach i YouTubach? Nawet Googiel się na mnie uwziął i przedstawiał Doodle'a tylko w postaci nieklikalnego JPG O.o


stąd

Mogłoby się wydawać, iż stopnień mojego zaawansowania w nieprzejmowaniu się tym sprawi, że jakoś dam sobie radę (szczególnie że większość z rocznicowej ramówki, jak można było zauważyć, to tylko przypomnienia siódmej serii), jednak... No rocznicowy, no! Nawet ci bez BBC Entertainment jakoś znaleźli drogę, żeby podłączyć się do jakichś streamów polskich lub nie i obaczyć, więc zwyczajnie bałam się, że zostanę na lodzie, raz, nie mając jak włączyć się do dyskusji, dwa, nie mogąc nawet jej przeczytać, bo spoilery. Nie, proszę, nie wytykajcie mi tylko, że miało mi nie zależeć, że miałam nie oglądać i w ogóle zdradzanie szczegółów jest mi obojętne, bo jednak trochę zmądrzałam przez ten tydzień (no dobra, bardziej około 11 dni ;) ) i... No bałam się. Do tego jeszcze obce innym atrakcje w stylu: Ewa, czemu ty znowu przed tym laptopem, więc nawet wciąż istniejących luk w znajomości siódmej serii nie udało się załatać :o
Ale... było inaczej. Inaczej w stosunku do... czegokolwiek. Mianowicie pozornie ten mój dzień wyglądał jak każdy inny, może jedynie tacie na warsztacie pomagałam częściej niż zazwyczaj, tu robiłam, tu gadałam, nawet niekoniecznie na komputerze... Ale już coś zaczynało się dziać. W środku głównie. Przemyślenia. Dużo przemyśleń, które owocowały częstszym niż zwykle wyskakiwaniem z "wielce oczekiwanymi przez wszystkich" ciekawostkami i nagłym zamyślaniem się w niemal najmniej oczekiwanych momentach, przy muzyce zwłaszcza. Resztę swojej rocznicowej energii zużyłam na irytowanie się na (ulubiony dotąd) Teleexpress, który za stosowniejsze od Doctora Who uznał przypomnienie o osiągnięciach pana Biebiera (serio) i Madonny. I niby nie było oglądania, niby na Tumblrze nie było nic prócz tego*, a jednak kiedy pozwoliłam sobie wreszcie bez pośpiechu sprawdzić, co się dzieje na forumowym ShoutBoxie, te wszystkie Ojej, kolejny zwiastun!, Oooo, I don't wanna go :'( i podrzucane sobie w ostatniej chwili linki do działających stron wideo sprawiły, że czułam się, jakbym zaraz miała odpalić butelkę szampana. I to nie w solo, ani też nie przed komputerem, spod którego stale wyganiają mnie rodzice, ale po prostu w towarzystwie wszystkich tam obecnych, jakby mnie nagle na zawołanie odrywało od świata i jakbym przenosiła się w miejsce, w którym nic innego nie jest ważne. Cóż lepszego mogło mi się przydarzyć? ;)

Moje wieczorne szaleństwo wydawało się dobiegać końca wraz ze znikaniem kolejnych osób podczas pierwszych sekund odcinka - z jednej strony dlatego, że nie naprawdę nie miałam czasu, a z drugiej, że jak mówiłam, nie miałam zamiaru gapić się na prawie dosłowne cytaty tego, co tam było słychać X) Wróciłam jednak "na chwilę", która to chwila skończyła się na konieczności przełożenia planowanego na wczoraj wpisu na dzisiaj...

Co ostatecznie całkiem dobrze mi zrobiło. Jak powiedziałam, nic nie zapowiadało aż tak głębokiego "wejścia" w wydarzenie, tymczasem co do czego dzisiaj mogę spokojnie powiedzieć, że wręcz nie udałoby mi się wyciszyć na tyle, żeby złożyć coś sensownego. Dzień po natomiast, kiedy wreszcie uznałam, że czas zacząć pisać... zaczął padać deszcz. Dochodziła 16:00, listopad i pada deszcz... Czy to czasem nie tak jak wtedy, gdy którejś soboty oglądając czwarty czy piąty epizod nowych serii, zawinięta w koc, wpatrzona w parę na ekranie, przestraszoną blondynkę i czarno-ubranego mężczyznę, spanikowałam na myśl, co będzie, kiedy ten serial się skończy, jakoże według programu telewizyjnego wyemitowana miała być wtedy tylko jedna seria? Nie zapomnę tego uczucia. I nie wiem, jak wy, ale nigdy nie przestałam w myślach ekscytować się tym, jak bardzo, bardzo niewiarygodnie mi się pofarciło.

Wracając do samego odcinka rocznicowego - nie oglądałam i do wczoraj wszystko wskazywało na to, że obejrzę go prawie jednocześnie ze świątecznym specjalem. Jednocześnie. Hurtowo :D Ale... Być może uda się, żebym wpadła w odwiedziny do koleżanki Whovianki, która mnie zaprosiła i której brat też jest Whovianem. Wyobrażacie to sobie? Szał po prostu! XD


stąd
Jak długo ta tajemnicza scena pozostanie dla mnie tajemnicza?

Jeśli miałabym oceniać to, co działo się w trakcie - no, raczej na początku i na końcu odcinka, środek to tylko aproksymacja - odcinka, to powiedziałabym, że wszystko jest tak, jak powinno być X) Choć może nie zawsze było tak pięknie, tak hucznie i tak łatwo, to zawsze było odważnie, niekonwencjonalnie i po prostu inaczej


Ale potrafimy też tworzyć rzeczy piękne. Czasem przypadkowo i bez powodu. On jest jedną z nich.



Zwłaszcza zwrotki, zwłaszcza pierwsza. I melodia, ta najspokojniejsza, bez saksofonu.



I'll think of you every step of the way...


____________________
*Matko Boska, ile reblogów!